Dat onze vrijwilligers veel voor ezels over hebben is inmiddels wel bij iedereen bekend. Sommige vrijwilligers wringen zich in allerlei bochten om tussen 40-urige werkweken, mantelzorgdagen en andere verplichtingen door, hier toch te kunnen zijn.
Zelfs na een slecht gevallen 2de vaccinatie sleept menig vrijwilliger zich op de fiets om hier toch het terrein te gaan opruimen, de ezels te voorzien van hun borstel-uurtje of ze een grote bak met eten voor te schotelen.
Onze viervoeters weten dat, voelen dat en waarderen dat enorm — en lieten zich dat deze week in het kader van de nodige solidariteit ook welgevallen: het was namelijk tijd voor hun rondje inentingen.
Nou ja welgevallen… dat is misschien niet helemaal waar. Het leek in de vroege morgen al of er een luchtalarm afging want wanneer er ineens druk met halsters gelopen gaat worden, iedereen opgehaald wordt uit de wei en er paspoorten aan te pas komen, dan weten onze bewoners wel hoe laat het is.
Met de nodige bibbers in die mooie benen melden ze zich dan één voor één bij de dierenarts. Liesbeth, Goofert en Emma deze keer net ietsje angstiger dan anders, maar je ziet ze denken… “even doorzetten; die lieve vrijwilligers moeten ook allemaal. Dus wij gaan ook, omdat wat je samen doet minder zwaar voelt.” En zo is het!!
