De foto van Elisabeth (34 jaar) is 2 weken voor haar dood genomen. Ze draagt een anti vliegenbroek en vliegenmasker. De handdoek op haar rug beschermt de grote, kale littekens die Elisabeth in haar werkende leven heeft opgedaan.
Het bijzondere aan deze ezel was, dat zij van haar toegift, van haar leven in de ezelopvang, iedere minuut optimaal heeft genoten! Die toegift heeft 11 jaar en 7 maanden geduurd.
Dat hadden we nooit gedacht, toen we de kleine merrie, half kaal, met doorgegroeide hoeven en bloedende wonden aantroffen in 2005 bij een koeienboer. De boer had de ezel op de toen nog bestaande veemarkt in Utrecht van een paardenhandelaar gekocht, als een jonge, drachtige ezel. De handelaar was ons bekend, dus wisten we dat de ezel uit een ander land moest komen. De koeienboer kreeg de ezel niet verkocht, hoorden van de buurvrouw van de boer, die ons belden over de slechte toestand van de ezel. In stromende regen gingen we meteen op pad en ja, er strompelde een vreselijk uitziende kleine ezel op ons af. Met een vastberaden blik in de ogen. Zo van, jullie komen mij ophalen!
Dat had heel wat voeten in de aarde. We moesten de boer overtuigen dat zijn ezel een oudere, afgewerkte ezel uit het buitenland was. Na uren onderhandelen, waarbij de ezel strak en vol vertrouwen bij ons bleef staan, hadden we haar in de trailer. Onderweg naar huis besloten we haar een hele mooie naam te geven, Elisabeth, als tegenhanger, omdat ze er zo toegetakeld uitzag.
Thuis ging Elisabeth er meteen bij liggen, alle andere ezels kwamen kijken, ze was duidelijk doodmoe. Na 1 jaar was ze goed opgeknapt. Dat Elisabeth drachtig leek kwam, omdat haar rug was doorgezakt door te zware belasting. We ontdekten al snel haar speciale kwaliteiten als kleuter deskundige en vooral haar omgang met demente mensen. Dat vond ze ook leuk werk, ze ging graag de deur uit. Tijdens een life tv uitzending bij Koffietijd, kon ik nog net de tompoezen langs de kant bij het publiek weghalen. Elisabeth had een gezonde eetlust…
Vele goede jaren hebben we met elkaar beleefd, want met Elisabeth kon je ook lol trappen. Haar krachtige karakter en levensdrift viel iedereen op. Ook in de Universiteitskliniek in Utrecht, faculteit Diergeneeskunde. Waar Elisabeth in de afgelopen winter veel vertoefde. Niet omdat ze ziek was, maar omdat ze de kou niet aankon, ondanks een warme jas en super dik strobed. Elisabeth woonde vele winterweken samen met een maatje in een speciaal voor haar ingerichte Wellness afdeling! Dierenartsen, veterinaire studenten en verzorgers hebben daar samen met haar ook weer van genoten en geleerd.
Donderdagmorgen 22 september kwam het moment dat Elisabeth zelf aangaf: “het is echt op en iedereen bedankt”. Om 18.00 uur heeft de dierenarts haar ingeslapen. Een uur later werd Elisabeth opgehaald door het Huisdieren en Paardencrematorium Rotterdam.
Wij denken met een glimlach aan Elisabeth terug, ze heeft er echt uitgehaald wat erin zat en wij ook….