De Ezelsociëteit is in de rouw. Vera van Koten, medeoprichter van de sociëteit, is dinsdag 11 februari overleden. Vera was ernstig ziek, een jaar geleden nam ze al afscheid van de stichting en kregen we een nieuwe directeur. Ze stopte toen ook met de rubriek in De Nieuwsbode, die zij bedacht en jarenlang geschreven heeft.
Op de foto staat Vera met haar geliefde ezel Elisabeth. Vera uitte vaak haar diepe bewondering voor ezels. Dan benoemde ze hun kracht en moed. Haar liefde was nooit meewarig, maar altijd gelijkwaardig. Nuchter en optimistisch, maar ook zacht en empathisch. Net zoals ezels zelf zijn. Misschien kon zij daardoor zo goed contact maken met hen en aanvoelen wat zij bedoelden. Vera leerde ons om vanuit stilte een ezel te benaderen. ‘Kíjken!’ zei ze dan. ‘Wat zie je? Wat betekent dat?’ Want ezels zijn slim en gevoelig, die houd je niet voor de gek met maskers en mooie woorden. Net als ezels had Vera een scherpe mensenkennis. Ze zag de talenten en potentie van mensen. Zoals bij Hans, onze huidige directeur, die naar eigen zeggen zijn ontwikkeling aan Vera te danken heeft. Vera is de moeder van de soos, en dat zal zij altijd blijven. We missen haar ontzettend en zijn haar dankbaar. Want al was het haar (geslaagde) missie om ezels te helpen, ze heeft met haar ezel- en levenslessen ook veel ménsen geraakt en geholpen.