Elisabeth stond samen met een ezelhengst die later de naam Nono kreeg bij een koeienboer in het westen van het land. In 2005 haalde Vera de oprichtster van De Ezelsociëteit haar op samen met Hans de hoefsmid. Elisabeth had uitgelubberde en vereelte mondhoeken, een wondje op haar schoft en was erg vermoeid. Toen ze in de opvang aankwam, was ze zo moe dat ze een tijd lang helemaal op de grond ging liggen. Ze leek de fijne sfeer van liefde te voelen en je zag aan haar dat ze zich over gaf. Ze hoefde niet meer vol te houden. In de jaren daarna werd Elisabeth een van de ezels die steeds mee gingen naar evenementen. En wel hele speciale. Zo ging ze mee naar een kerk waar een afscheidsspeech van een groot bedrijf werd gehouden en liep ze over de paarse loper die in het middenpad lag, ze bezocht heel veel basisscholen waar lessen over ezels werden gegeven en vond het prima als alle kinderen om haar heen stonden en haar aaiden en ging ze mee naar bejaardentehuizen. Mensen bloeiden helemaal op als ze binnen kwam dat was ontroerend om te zien. Ze kon goed met jong en oud opschieten. Elisabeth was een van de lievelingsezels van Vera. Net als elke ezel was ze dapper en had ze daarnaast een pittig karakter en veel doorzettingsvermogen.