Als ze roepen: “Goofert ga je mee wandelen?”, nou dan ben ik gelijk paraat.
Al sta ik aan de ruif voor mijn lunch, ik laat mij gelijk het halster omdoen en loop uit mezelf naar het hek.
Soms kan ik mijn geduld niet bewaren en duw met mijn hoofd tegen de achterkant van een vrijwilliger
dat ze op moeten schieten. Want ja, ja, ze kletsen en treuzelen soms wat af.
Maar wat gebeurde me laatst. Er komt een vrijwilliger aan en roept wandelen! Dus ik in de startblokken.
Maar wat maken ze me nu? Ik loop vast naar het hek met die vrijwilliger. We staan al op de weg, ik kijk achterom, maar er komen geen vrienden mee. Tja zeg, mij niet gezien. Ik zet me schrap, er wordt wat aan me gesjord, ik geef wat tegengas, draai me uiteindelijk om en duw eens wat want ik wil weer terug naar binnen!
Daar houden de meesten van ons niet van, helemaal alleen op stap met zo’n tweebener!
Gelukkig begrijpen die tweebeners ons goed dus er werd even ‘onderhandeld’ en ja hoor we gingen met een paar kornuiten van me op stap. Die tweebeners weten gelukkig precies waar wij heel gelukkig van worden.
En zo werd het toch een hele mooie middag met een heerlijke wandeling en een lange graaspauze.
Lieve groetjes van uw Goofert
Op de foto ziet u links mijn ezelvriend Menno en rechts uw Goofert.